Dit historische pakhuis aan het Lage der A werd in opdracht van de gebroeders Waterborg door architectenbureau Kazemier en Tonkens ontworpen. In 1923 kwam het pakhuis gereed. In de kelder bevonden zich een looikelder en een naaiatelier waar de gebroeders dekkleden voor de scheepvaart produceerden. Ook de panden aan de linker- en rechterzijde van het pakhuis waren in het bezit van de firma. Waterborg heeft de panden tot 2011 als winkelvoorziening en opslag in gebruik gehad. De drie panden worden verbonden door een geheim doorgangetje dat onder het middelste pakhuis doorloopt en nog steeds bestaat.

Het gebouw kent een diepe, rechthoekige plattegrond. Mede door de toepassing van een andere steen, wijkt de begane grond af van de bovengelegen etages. Kenmerkend zijn de grote hijsdeuren, de baksteenaccenten en het zogenaamde trijshuis: de kap boven de hijsbalk. Het platte dak wordt boven het trijshuis bekroond met een halfronde boog. Naast de hijsdeuren bevindt zich op iedere verdieping een reeks van vijf hoge ramen.

In 2006 wordt het in verval geraakte pakhuis door woningcorporatie De Huismeesters gekocht. In eerste instantie was het de bedoeling om het pakhuis te verbouwen voor studentenhuisvesting. Uiteindelijk bleken de ruimtes en de daarvan afgeleide huurprijs echter te hoog voor deze doelgroep.

In het pakhuis zijn nu elf sociale huurappartementen voor kunstenaars gerealiseerd. De bovenste verdieping kon volgens de brandweernormen niet tot woonruimte worden verbouwd en fungeert als gemeenschappelijk atelier. Op de begane grond bevindt zich een bedrijfsruimte. Tijdens de renovatie is vanbinnen alles gestript, geïsoleerd en opnieuw afgewerkt.

De plattegrond van het pakhuis is opnieuw ingedeeld, in drie woningen per woonlaag. De appartementen bestaan uit een compacte woonkamer met keuken, een slaapkamer en een badkamer. Aan de achterzijde van het pakhuis is een grote dakkapel aangebracht. Deze strekt zich over de bovenste twee woonlagen uit, waardoor op deze verdiepingen extra woningen gerealiseerd konden worden.

Belangrijk uitgangspunt was het in stand houden van het oude aanzicht. De oorspronkelijke kleurstelling is zoveel mogelijk teruggebracht. Noodzakelijke ingrepen zijn met respect uitgevoerd. Zo is de geplaatste dakkapel in het schuine dak aan de achterzijde vanaf de straat niet zichtbaar. De originele stalen kozijnen zijn gerestaureerd en aan de binnenkant van voorzetramen voorzien om te kunnen voldoen aan de huidige isolatienormen.

De tijdens een eerdere renovatie geplaatste houten kozijnen op de bovenste verdiepingen zijn vervangen door nieuwe aluminium kozijnen. De luiken aan de waterzijde zijn deels vervangen en opgeknapt en bieden nu plaats aan Franse balkons. Daarnaast is het metselwerk schoongemaakt, zijn de voegen hersteld en is de reclameschildering van Waterborg gerestaureerd.