Door de sloop van een voormalig schoolgebouw ontstond de kans om het bouwblok Hoornsediep Oostzijde/Rivierenhof, zoals dit in het plan ‘Grunobuurt’ oorspronkelijk door Berlage & Schut was bedacht, ‘af te maken’.

De voorwaarden voor het ontwerpen en realiseren van het project, dat voortkwam uit de woningbouw-manifestatie De Intense Stad, waren voor MAD JOHANNES MOEHRLEIN architekten vooral de stedenbouwkundige situatie en het behouden van een enkele beeldbepalende bomen op de noordwesthoek van de kavel.

De kopgevels van het gebouw oriënteren zich op de vier windrichtingen en zijn voorzien van een soort strooigoed-achtige perforatie van ramen in verschillend formaten. De lange gevels kennen een meer hiërarchische gevelindeling.

De vier bovenste woningen waren oorspronkelijk als bedrijfsruimtes bedacht, maar werden uiteindelijk doorontwikkeld als huurwoningen in de vrije sector. Deze bijzondere woningen zijn door middel van een rood kader als ‘venster naar de zon’ geaccentueerd.

Een hogere vleugel van zes bouwlagen weert verkeersgeluid en bied een mooi panorama over het westelijke deel van de stad, het Emmaviaduct en het water van het Hoornsediep. De lagere vleugel langs de Rivierenhof zoekt qua hoogte en ritmiek aansluiting bij de directe omgeving. Door de positie van de aanwezige bomen, de daadwerkelijke ontmoeting tussen hoog en laag, kon juist op deze plek het stijgpunt (de trappen en lift) worden gesitueerd. Het glasvolume met verticaal verkeer is het verbindend element c.q. de schakel tussen de twee bouwvolumes.

De lagere vleugel geeft in de vorm van zestien appartementen onderdak aan de Chinese ouderenvereniging Kang Ling. Hierbij is ook een grote collectieve activiteitenruimte geïntegreerd.

De U-vormige buitenschil is voorzien van gesinterd metselwerk, in wild verband. Mede door de beide bouwvolumes ontstaat bijna vanzelf een soort omarming en bescherming van zowel de woonfuncties als de solitair gelegen kerk op het binnengebied.

De zilvermetallic-achtige huid van de binnengevel is een soort spiegel. Hiermee ontstaat een reactie op het aanwezige kerkgebouw als ‘incident’ binnen het gesloten bouwblok, versterkt door de reflectie en weerkaatsing van daglicht.